Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Παιχνίδι ή ζωή;



Στην ζωή τα παιχνίδια τα οποία θα παίξεις και θα σου παίξουν είναι πολλά. Αδιαμφισβήτητα τα καλύτερα είναι της παιδικής ηλικίας. Χωρίς ενοχές, ντροπές και με την σύμφωνη γνώμη του περίγυρου , μπορούσες και ήταν φυσιολογικό να παίζεις όλη μέρα. Ή τουλάχιστον όσο άντεχαν να σε ακούνε όσοι ήταν κοντά σου. 

Τότε (ευτυχώς) τα παιχνίδια δεν ήταν περιορισμένα σε μια μικρή ηλεκτρονική συσκευή , ούτε ακολουθούσαν την φαντασία του σχεδιαστή ηλεκτρονικών παιχνιδιών και τις επιλογές των εταιριών διάθεσης και παραγωγής. Τα παιχνίδια βασίζονταν σε ένα απλοϊκό κατασκεύασμα και κατά κύριο λόγο στην φαντασία του κάθε παιδιού η οποία σε συνδυασμό με την φαντασία των φίλων δημιουργούσε υλικό για ώρες ακατάπαυστου παιχνιδιού.

Πάνω λοιπόν στην ώρα που αφήναμε τα παιχνίδια στις αλάνες και στις πρώτες παιδικές χαρές, υποδεχτήκαμε την έκρηξη ανάπτυξης των ψηφιακών παιχνιδιών. Τα γνωστά «ουφάδικα» ξεκίνησαν να τρώνε  το χαρτζιλίκι το οποίο μαζευόταν με ευλάβεια ολόκληρη την εβδομάδα με σκοπό να απολαύσουμε είκοσι με τριάντα λεπτά καθαρού παιχνιδιού. Άσχετο αν σπαταλάγαμε ολόκληρη μέρα πάνω τους μέχρι να παίξει όλη η παρέα.

Η συνέχεια ακόμα πιο φανταστική με την έναρξη των οικιακών παιχνιδομηχανών οι οποίες μας έδωσαν την ευκαιρία να πάρουμε ένα κομμάτι τεχνολογίας στο σπίτι μας και μια καλή ευκαιρία να καλέσουμε φίλους ώστε να φιγουράρουμε τον νέο τίτλο παιχνιδιού, μα πρωτίστως να παίξουμε μαζί με τις ώρες.

Τέλος μπήκαν στην ζωή μας οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μεταθέτοντας το ραντεβού μας με την υπόλοιπη παρέα στα ίντερνετ καφέ ανάβοντας φωτιά στα καλώδια του δικτύου αφήνοντας μας να συζητάμε με την λήξη για τα κατορθώματα μας.

Το κοινό που υπήρχε σε κάθε στάδιο που συνοπτικά αναπτύχθηκε παραπάνω είναι ότι σε κάθε περίοδο η παρέα ήταν αναγκαίο συστατικό ώστε να περάσεις ωραία. Η παρέα ήταν άτομα που γνώριζες προσωπικά, είχες και άλλα κοινά ενδιαφέροντα και που θα πέρναγες καλά ακόμα και αν εξαφανίζονταν ως δια μαγείας όλα τα παιχνίδια του κόσμου. 

Η κοινωνικότητα που αναπτύχθηκε από μικρή ηλικία δημιούργησε την σωστή βάση ώστε να μην χαθεί η επικοινωνία με τον πραγματικό κόσμο και τις κοινωνικές ανάγκες που έχει να καλύψει κάθε άνθρωπος. Η επικοινωνία ήταν αληθινή και πραγματική και το αίσθημα ολοκλήρωσης γέμιζε τον καθένα μετά και την λήξη της.

Φτάνοντας στο σήμερα. Στους σύγχρονους γονείς που στον βωμό της ησυχίας (κατά το δυνατόν περισσότερο) «φυλακίζουν» την παιδική φαντασία, δραστηριότητα και ενεργητικότητα καθηλώνοντας τα με μια ηλεκτρονική συσκευή και τα εκατοντάδες παιχνίδια που είναι διαθέσιμα.

Το επόμενο στάδιο δεν θα αργήσει. Διότι το παιδί πολύ γρήγορα θα εξοικειωθεί με την ψηφιακή ψυχαγωγία και τον τρόπο λειτουργίας της. Αυτή η εξοικείωση θα στοιχίσει σε ανάπτυξη πραγματικής και ουσιαστικής κοινωνικότητας, δεδομένου ότι ο ψηφιακός τρόπος έκφραση υπόκειται σε πολλούς περιορισμούς αλλά και ευκολίες που δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Για παράδειγμα αν κάποιος σε ενοχλεί μπορείς είτε να τον σταματήσεις με το πάτημα ενός κουμπιού ή ακόμα χειρότερα με το πάτημα ενός κουμπιού να τον βγάλεις από την ζωή σου. Κάτι που στις ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορεί να γίνει διότι θα πρέπει να αντιμετωπίσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου.

Έτσι ο νέος με το επίπεδο επικοινωνίας που θα μάθει δεν θα καταφέρει να βιώσει βαθιά και αληθινά συναισθήματα, με τις ατέλειες τους, τις δυσκολίες τους αλλά και την ζεστασιά και πείρα που προσφέρουν. Η έλλειψη αυτή θα φανεί μεθαύριο όταν θα αναγκαστεί να βγει στην πραγματική ζωή και να έρθει, θέλοντας και μη, αντιμέτωπος με πραγματικούς ανθρώπους οι οποίοι όταν αντιληφθούν αυτή την έλλειψη θα μπορέσουν εύκολα να τον χειραγωγήσουν κατά τις δικές τους επιθυμίες.

Ι.Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου