Με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά πλήθος κόσμου έτρεξε στην ύπαιθρο ώστε να "πιάσει" τον Μάη. Στην ύπαιθρο όμως τους περίμεναν με ανοικτές αγκάλες και πλήθος κουνουπιών.
Έτσι την στιγμή που τα παιδιά έπαιζαν μέσα στο καταπράσινο τοπίο, οι μεγαλύτεροι απολάμβαναν μεζέδες και το δροσερό αεράκι έπαιζε μουσική μέσα στις πευκοβελόνες, ένα αντίστοιχο φαγοπότι είχε στηθεί και από τα κουνούπια σε χέρια, αγκώνες, σβέρκους.
Ήταν πια πολύ αργά όταν οι περισσότεροι το αντιλήφθηκαν. Έτσι είναι σχεδιασμένα από την φύση μερικά πράγματα. Τον εχθρό δεν το βλέπεις πάντα, πολλές φορές όμως βρίσκεται εκει, στην χαρά σου, όπου φροντίζει και την δική του χαρά. Μόνο όταν είναι αργά θα αντιληφθείς ότι υπήρχε.
Πόσο το παραπάνω σκηνικό μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Ο κόσμος μέσα στην τρελή χαρά, με τους παχυλούς μισθούς, τα λούσα και την ψευτογκλαμουριά, την στιγμή που οι τράπεζες σιγά σιγά τους ρουφούσαν το αίμα.
Λίγοι το αντιλαμβάνονταν ακόμα λιγότεροι έκαναν κάτι για αυτό. Οι περισσότεροι συνέχιζαν να περνούν καλά χωρίς να δίνουν σημασία στα τσιμπήματα και στις μικρές ενοχλήσεις.
Να όμως που ήρθε ο καιρός που τα μικρά αυτά τσιμπήματα έχουν φέρει μεγάλα εξογκώματα και ακόμα μεγαλύτερη φαγούρα... σε όλους όμως.
Ι.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου