Θέατρο & Θεατρίνοι

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά.

Στην καθημερινότητα έχουμε ταυτίσει αυτό τον κλάδο της τέχνης με τον τόπο που κατά το "σύνηθες" λαμβάνει χώρα.
Στην πραγματικότητα όμως εάν κοιτάξουμε προσεκτικά θα δούμε ότι υπάρχει σαν μορφή παντού γύρω μας. Ίσως όχι τόσο σαν ένα μεμονωμένο έργο αλλά σαν ένα σύνολο διαδικασιών και καταστάσεων.
Σε πολλές από αυτές τις "παραστάσεις" είμαστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές, σε άλλες απλά θεατές.

Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα.

Στην σύγχρονη Ελλάδα φαίνεται ότι διενεργείται και η εξέλιξη του θεάτρου που είναι η " θεατρική προπαγάνδα". Ένα μείγμα προπαγάνδας αλλά και θεατρινισμού των οποίων κυριότεροι εκφραστές είναι οι πολιτικοί της χώρας, τα συνδικαλιστικά σωματεία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλες τους τις μορφές (έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο).
Θεατές όλος ο κόσμος.
Μπορεί το "θεατρικό" να διαδραματίζεται στην Ελλάδα, αλλά η παγκοσμιοποίηση επιτρέπει σε όλους να το δουν και πολύ περισσότερο να το "χρησιμοποιήσουν" σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Εμείς οι Έλληνες θεατές και κομπάρσοι σε αυτό το θεατρικό δεν πρόκειται να πάρουμε πότε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρόλο που παλαιότερα στην ιστορία το είχαμε κάνει αρκετές φορές, μιας και η θεατρική προπαγάνδα έχει τελειοποιηθεί τόσο καλά που μπορεί κανείς να την αναγάγει σε επίπεδο τέχνης.

Μια από τις βασικές αρχές λοιπόν στην δραματική εκδοχή που παίζουμε τα τελευταία δυο χρόνια (2010-2011) είναι ότι στην σκοτεινότερη ώρα πρέπει δίνεται μια ελπίδα. Ελπίδα που εξυπηρετεί την διπλή ιδιότητα μας, αυτή του θεατή και του κομπάρσου.
Από την μια πλευρα ψυχολογική ελπίδα διότι ο θεατής ελπίζει ότι θα πάρει θετική τροπή το έργο και από την άλλη, πρακτική ελπίδα διότι προσμένει ότι από κομπάρσος θα πάρει πρωταγωνιστικό λόγο.

Πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας όλοι εμείς οι θεατές και κομπάρσοι ότι η πραγματική ελπίδα δεν δίνεται αλλά έρχεται μετά από δικές μας πράξεις... και ακόμα είμαστε μακριά από την πραγματική ελπίδα.

Ι.Μ.