Εκδικητές

Η εκδίκηση είναι μια από τις παλαιότερες συναισθηματικές αντιδράσεις του ανθρώπινου είδους. Είναι η αντίδραση που προέρχεται από μια επιβλαβή-αρνητική δράση. Στις περισσότερες περιπτώσεις σκοπός της δεν είναι η ισορροπία καταστάσεων αλλά η συναισθηματική ικανοποίηση.

Λόγω της φύσεως της αντίδρασης (συναισθηματική) δεν υπάρχουν και λογικά πλαίσια. Αφορά καθαρά στην ψυχολογική κατάσταση που θα δημιουργηθεί από την αρχική-αρνητική δράση.

Χθες στους κινηματογράφους (26/04/2012) έκαναν πρεμιέρα οι "Avengers" ή "Εκδικητές" ελληνιστί. Πέρα όμως από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, περνάει και ένα σαφές μήνυμα.
Μπροστά σε ένα ανυπέρβλητο εχθρό και παρόλο που η μάχη δείχνει χαμένη, θα υπάρξουν κάποιοι που θα φροντίσουν να εκδικηθούν, πολύ περισσότερο δε στα μάτια των πολλών και "χαμένων" της μάχης θα είναι ήρωες.

Αυτοί οι "ήρωες" δεν είναι καθαρά μια ομάδα εξαιρετικά "ηθικών" ατόμων και καταστάσεων αλλά ένα σύνολο που μέσα από τις κατάλληλες "ζυμώσεις" της δεδομένης στιγμής θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το τελευταίο μάλιστα θα γίνει την ύστατη στιγμή, όταν όλα θα μοιάζουν χαμένα.

Πόσο λοιπόν όλα τα παραπάνω μοιάζουν με την ανάγκη που υπάρχει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα.
Πόσο πολύ χρειαζόμαστε τους "Εκδικητές" που θα προέρθουν από διάφορα στρώματα και "χώρους" και θα παλέψουν μαζί με εμάς. Που θα φροντίσουν ακόμα και στην περίπτωση που χάσουμε ότι θα "εκδικηθούν" του θύτες μας.

Πιθανόν η ύστατη στιγμή να μην έχει έρθει ακόμα. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι κατάλληλες ζυμώσεις γίνονται κάθε μέρα. Τις νιώθουμε όλοι... ας είμαστε εκεί να στηρίξουμε το αποτέλεσμα τους.

Ι.Μ.

Μικρές Αγγελίες

Καταπολέμηση της ανεργείας...

Θέατρο & Θεατρίνοι

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά.

Στην καθημερινότητα έχουμε ταυτίσει αυτό τον κλάδο της τέχνης με τον τόπο που κατά το "σύνηθες" λαμβάνει χώρα.
Στην πραγματικότητα όμως εάν κοιτάξουμε προσεκτικά θα δούμε ότι υπάρχει σαν μορφή παντού γύρω μας. Ίσως όχι τόσο σαν ένα μεμονωμένο έργο αλλά σαν ένα σύνολο διαδικασιών και καταστάσεων.
Σε πολλές από αυτές τις "παραστάσεις" είμαστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές, σε άλλες απλά θεατές.

Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα.

Στην σύγχρονη Ελλάδα φαίνεται ότι διενεργείται και η εξέλιξη του θεάτρου που είναι η " θεατρική προπαγάνδα". Ένα μείγμα προπαγάνδας αλλά και θεατρινισμού των οποίων κυριότεροι εκφραστές είναι οι πολιτικοί της χώρας, τα συνδικαλιστικά σωματεία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλες τους τις μορφές (έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο).
Θεατές όλος ο κόσμος.
Μπορεί το "θεατρικό" να διαδραματίζεται στην Ελλάδα, αλλά η παγκοσμιοποίηση επιτρέπει σε όλους να το δουν και πολύ περισσότερο να το "χρησιμοποιήσουν" σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Εμείς οι Έλληνες θεατές και κομπάρσοι σε αυτό το θεατρικό δεν πρόκειται να πάρουμε πότε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρόλο που παλαιότερα στην ιστορία το είχαμε κάνει αρκετές φορές, μιας και η θεατρική προπαγάνδα έχει τελειοποιηθεί τόσο καλά που μπορεί κανείς να την αναγάγει σε επίπεδο τέχνης.

Μια από τις βασικές αρχές λοιπόν στην δραματική εκδοχή που παίζουμε τα τελευταία δυο χρόνια (2010-2011) είναι ότι στην σκοτεινότερη ώρα πρέπει δίνεται μια ελπίδα. Ελπίδα που εξυπηρετεί την διπλή ιδιότητα μας, αυτή του θεατή και του κομπάρσου.
Από την μια πλευρα ψυχολογική ελπίδα διότι ο θεατής ελπίζει ότι θα πάρει θετική τροπή το έργο και από την άλλη, πρακτική ελπίδα διότι προσμένει ότι από κομπάρσος θα πάρει πρωταγωνιστικό λόγο.

Πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας όλοι εμείς οι θεατές και κομπάρσοι ότι η πραγματική ελπίδα δεν δίνεται αλλά έρχεται μετά από δικές μας πράξεις... και ακόμα είμαστε μακριά από την πραγματική ελπίδα.

Ι.Μ.

Εκλογές 2012

"Υπάρχει και φιλοτιμο"

Έτσι έλεγε ο τίτλος της πολύ αγαπημένης ελληνικής ταινίας, με τους αξέχαστους ηθοποιούς και τις αξεπέραστες ερμηνείες.

Πραγματικά όμως, πέρα από τους τίτλους και την πολιτοκοσατιρική προσέγγιση της συγκεκριμένης ταινίας, εκείνες τις εποχές υπήρχε φιλότιμο.

Φιλότιμο, λέξη ελληνική, λέξη που δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα, όπως αρκετές άλλες... Μα πολύ περισσότερο από μια λέξη, μια πραγματικότητα για εμάς τους Έλληνες, αφού το συναντούσαμε και το πράτταμε σε καθημερινή βάση. Τότε...

Τότε που η Ελλάδα δεν "ήξερε" τόσο πολλά, τότε που οι πολίτες της δεν ήταν τόσο "μορφωμένοι" αλλά ήταν "άνθρωποι".
Η ανθρωπιά που μέσα από την φιλοξενία, το φιλότιμο, την τιμιότητα, το μεράκι, το κέφι μας είχαν κάνει γνωστούς σε ολόκληρο τον κόσμο.

Κόσμο που πλέον μας έχει παράδειγμα προς αποφυγή, μιας και γίναμε συνώνυμο της διαφθοράς, της δολοπλοκίας, του μίσους, της κοροϊδίας. Τα οποία μας χαρακτήρισαν με την δική μας ανέχεια, με την δική μας στάση, με τις δικές μας πράξεις ή την δική μας απραξία για την καταπολέμηση τους.
Φτάνοντας σήμερα να ζητάμε τα ρέστα από άλλους και όχι πρώτα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Είμαι σίγουρος ότι η διαφθορά και όλα τα συναφή υπήρχαν και την εποχή που υπήρχε και το φιλότιμο.

Οπότε δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτούς που ποτέ δεν το είχαν και μεγάλωσαν έτσι. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι είμαστε όσοι μεγαλώσαμε με αυτές τις αρχές και είτε δεν τις μεταφέραμε σωστά είτε τις απωλέσαμε. Ο κόσμος που συνεχίζει και τις έχει δυστυχώς είναι ποσοστό που δεν βγάζει ούτε δείγμα κατηγορίας Ελλήνων.
Μακάρι οι καιροί αυτοί να μας ξυπνήσουν διότι "Φιλότιμο υπήρχε..."

Ι.Μ.

Εν αρχή ην ο Λόγος

Eπείδη ο λόγος έρχεται και φεύγει θα προχωρήσουμε και θα παραμείνουμε στα γραπτά. Γιατί τα γραπτά μένουν και καθοδηγούν τον λόγο...
 Κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι...